《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
《我們都無法成為大人》雖然用小沢健二貫穿了整個故事，本來以為從小沢第一張專輯，到男主坐在車上聽到《彗星》已經算非常大的淚點了。沒想到整個收尾壓軸選的是堀込泰行個人項目“馬の骨”的《燃え殻》，實在是神來之筆！太惆悵了！
像是在翻QQ相册或博客，一个情绪向短片的内容水了一部电影的长度。
产生了无比的共鸣，你我他，其实每个人都一样，一样在这个冷漠复杂的社会生活，只要心存善念，希望必有回响，请善待你身边人，活在当下。
青春伤感电影，归结到一个女性对男孩成长的影响，氛围感十足倒叙的手法显得多余，追溯到故事源头并没有一个关键节点是影响整个男主发展的，女孩的影响力也仅停留在爱情层面，单一化，不足以形成影响人生发展的原始动力。
过普通的生活，承担普通的生活日常，日复一日中长成大人的模样。就是生命本来的样子吧
只是觉得对自己还不够满意，其实活在当下就好了。
两个小时的电影，节奏真的慢，而且不断的倒叙、换装、变换角色对待脸盲患者真的是太不友好了…“你身体里有未成佛的诗句”好像什么都懂了，又好像什么都没懂…真正离别的时候是不会有告别的。
有的人光活著就已經耗盡全身氣力了,出社會後原本寄望有著閃閃發光的人生但到頭來卻是活的一團糟
这部片，在看的过程，我只想到，脸粗糙点无所谓，发型真的致命因素。男主2021年的发型比扮嫩的发型好看多了，整个人也一下子从low小青年变成都市时尚丽人的感觉。至于影片阿，大概就是那种，普通爱情故事感觉，他们一直在强调太普通，我想着，拿把刀给对方分尸就不普通了，挺有趣的这样。
年少时觉得自己是特别的，认为长大之后会变成全世界的王，没有考虑过什么叫普通，长大后发现不普通都难，回首发现只剩一具年轻的躯壳，但这具身体也是不自由的，甚至是普通悲剧的来源，普通得让人悲伤，普通得自我安慰我们的日常可能是个奇迹，抓不住爱情，抓不住机会，抓不住一切想要抓住得东西，大岛优子的脸上也有了些岁月的痕迹，现在的她相比于偶像时期的她显得普通，就如高桥南必须忍受不刷牙的丈夫一样，那句“把我的时间还给我”，似乎是对秋元康讲得。
“如果我过了非常棒的一天 会很想被困在那一天”
看了一半，无聊翻了翻影评，有一句话感同身受：被资本主义下小布尔乔亚的辛酸给整疲了。确实。
嘴里含着毛豆，烂在床上仰望天花板的危机告白，脑子里、胃里、心里，都是细细小小的冒尖儿的水泡。似乎无法摆脱的青春期和似乎遥远的中年之间的、那个直面困惑与生活的分水岭好像总是在反复横跳。今年我二十四岁，今晚我正在二十四岁，我很渺茫、很胆怯、很伤心、碌碌疲倦而无为。我张口无声再诉熟悉的抽离与平坦的高深。戏非戏，观者之境。过去的vesper还是哭了，在最俗套的帧哭得把时间都忘了。未来的vesper可能已经看了很多很多的电影，而她或许仍然在最俗套的地方哭得侥幸，好像长大永远是明天的事。
大岛优子戏份太少了！小动作微表情不比女主强嘛
真的，很普通呢。
进门的时候，还被我当成了路人……
你的身体里，充满了尚未成佛的词语，我能做的，也只有解读而已。
时间流过的一切，都会成为过去，普通最棒了。
真是非常普通的人，初恋线那种波西米亚/布尔乔亚和引经据典已经让人审美疲惫了，反而是友情线和风俗女的尾崎丰歌唱意外有点动人。
没有人能在黑夜里跑过时间，但天亮后都会走出去的。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
