《三竹》根据真实故事改编，讲述了七个正处于少年时期的学生为了逃离三竹这个乡下，不惜以身试法吸食毒品。他们的老师并没有放弃他们，反而教导他们，并给他们机会让他们证明自己的存在价值和生命意义。
----------------------------------------------
ท่ามกลางปัญหายาเสพติดที่แพร่ระบาดอย่างหนักไปทั่วทุกท้องที่ของประเทศ รวมถึงชุมชนเล็ก ๆ อย่างอำเภอสามชุก เด็กนักเรียน 7 คน ที่ชีวิตกำลังอยู่ในวัยสดใส สนุกสนาน มีความฝันและความรัก แต่วันนี้พวกเขาต่างต้องเผชิญกับปัญหา โดยแต่ละคนไม่สามารถหาทางออกได้ ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พวกเขากำลังตกนรกทั้งเป็นด้วยการถลำลึกไปกับวังวนของยาเสพติด สังคมรุมประณามเด็กที่กำลังหลงทาง ครูธรรมดาคนหนึ่งกล้าที่จะลุกขึ้นประกาศกับสังคมว่าเด็กทั้ง 7 เป็นเพียงเหยื่อของความเสื่อมในสังคมเท่านั้น ครูผู้นี้ได้ ต่อสู้เคียงข้าง และพยายามเข้าถึงปัญหาของเด็กแต่ละคน ด้วยความเชื่อมั่นว่าจะนำพาเด็กทั้ง 7 คนลุกขึ้นยืนได้ใหม่อีกครั้ง
นี่ คือการตีแผ่เรื่องจริงในซอกมุมเล็ก ๆ มุมหนึ่งในสังคมไทย ของครูกับลูกศิษย์อีก 7 คน ที่ปลุกกระแสชุมชนให้ลุกฮือขึ้นมาต่อสู้กับปัญหายาเสพติดอย่างจริงจัง เนื่องจากพิษภัยของมันนั้นมหาศาลนัก นอกจากทำให้ผู้เสพได้รับความทุกข์ทรมานแล้ว ยังเป็นที่มาของการก่ออาชญากรรมขั้นรุนแรงด้วย
很治愈的电影，缓缓到来，每个人看完的感受可能截然不同。似乎它可以因为不同的经历体验弥补着一些不同的残缺。于我而言印象最深的是“放手”，或许就因为我从未想过放手，所以通过不得不的形式告诉我，该放手了。看着画面里，父母跟在火车头的后面，真好！或许曾经未曾拥有，也不得不接受下一阶段的到来，不要忽略下一阶段的美好也在等待。
很好看 还不错 剧情很有趣 也很有意思 全程无尿点 很好
人设比较极致，余命10年的女主和试图自杀的男主，本质上都是一种寻找生命意义的过程，而生命的意义是爱情，一个爱情电影完美地圆上了。但是小松菜奈的可爱也无法掩盖中点以后缺乏变化的剧情，虽然个别处有细腻的情感也有点撑不起来。坂口健太郎不行了，真的完全没把人物变化演出来！
裏面蠻多我喜歡的演員的，不過電影確實一般。
也不能说好看，或者说是一部好电影。但就是，一直哭，哭到眉骨疼、后脑勺疼。也就是说，这绝对是一部好哭感人的电影。哭一哭有益身心健康，深刻感受到要抓紧时间谈恋爱，不要白白浪费时间！
无聊的故事，节奏也很慢。主要是为了看小松菜奈。
小DV，滑雪板，居酒屋上你的名字。藤井道人拍社会题材弄煽情还可以，但一拍情感题材就难免过犹不及
影像质量没得说 催泪效果非常有诚意
nana真好看，是不是所有悲剧的内核都是遗憾
手持DV什么牌子啊质量真好用了这么多年。
有幸在艺联冬暖深圳影展上看到了这一部《向着明亮那方》，七个温暖治愈的小故事，在冬天看真的是非常合适了，温暖，甜美，治愈。
又美又温柔又文笔优然的女主，
住在都会的孩子们啊。
如何让绝症背景下的爱情故事不落于俗套（或至少不那么模式化）？那就是好的哭戏、把握得住场景的哭戏、让角色用对视即可心意相交的哭戏。虚构角色在用虚构的名字写自己的故事，虚构的主角则是原著作者，当茉莉在医院对姐姐“剧透”怀孕的小说剧情后才得知姐姐怀孕的事实，角色/真实人物的命运已被写就，虚构与现实在此刻层叠，这种巧合的交汇再次回到“余命10年”的命题本身——被期限的人生。
电影院里也是妈妈带儿子看电影。“母职惩罚纪录片”加上现实里的照应，我笑得想死。
规规矩矩的日式浪漫电影。不得不说，这么多年过去，日影这滤镜依旧很好看。
7个不同地区的小故事，用方言演绎了七个不同的亲情故事。完全有别于其他动画片风格的手绘画风，蛮有特色创意。而将动画、神话和现实虚实结合，从孩子和成人的不同眼光，都能找到其中的乐趣或是怀念。
妈呀，我就是河南郏县人，看外婆的铁皮柜轮椅直接哭成了狗。真的，那地道的方言一出，蝉鸣、玩弹珠、麦秸垛、院子里乘凉，所有关于童年的回忆瞬间涌上了心头。在我小时候，爹娘常常因为忙着种地收庄稼，就把我送到外婆家。那时候跟外婆可亲了，反倒是后来上学、工作、去外地，和外婆的见面越来越少了。可当外婆离开的时候，我发现自己哭得撕心裂肺，树欲静而风不止，人只有当失去的时候才发现很多东西的珍贵。
「茉莉ちゃん、最後まで生きてね」第一句就开始泪目了，好久没看这种注定是制造感动的电影了。长大之后泪点变的很奇怪，原以为不会哭，结果好几次都流泪了。女主好努力的想活着呀，但还是没有奇迹啊，好遗憾啊。电影是难过穿插着开心的片段，让人觉得窒息的时候马上就变的节奏轻快的开心，人生还是会有好事发生，不全是坏事。感动满分～好看！
只能说是一部“好哭”的电影，当然前提是不深究内容，完成度中规中矩，与同类日式纯爱片相比就逊色不少了。小松菜奈也太乖了吧，算是看完后印象最深的点。
Copyright © 2015-2023 All Rights Reserved
